Πάντα

Πάντα με τον άνεμο κυλάει η μνήμη.

Πάντα με τον άνεμο πλανιέται ο πλάγιος ήχος της.

Λυγίζουν τα δέντρα στα βάθη του νου

και ψάλλουν εκστατικά στη μυστική της Οκτώηχο.

Πάντα το  φαεινό  άσμα της θύμησης το σκιάζει

ηχώ μελανή, φτασμένη απ' το λίκνο του ανεκπλήρωτου.

Πάντα η μια χορδή του

ταλαντώνεται  στη νότα των στεναγμών.

Όμως εσύ δέξου όλο το άκουσμα.

Θυμήσου τη θύρα ν’ ανοίξεις.

Με την κλείδα

που οι άγγελοι κρατούν

και μετρούν

το ευρύχωρο

της ψυχής των ανθρώπων.